سرباز بازیکن؛ دودی که به چشم تبریز می‌رود!

به گزارش سرویس ورزشی برنا، بحث حضور فوتبالیست‌های سرباز در تیم هایی که به ارگان های نظامی کشور وابسته اند، از مواردی است که فقط در فوتبال ما اتفاق می‌افتد. بازیکنانی که در سنین کم در یک باشگاه پا به توپ می‌شوند و درست در سالی که به مرز جا افتادن می رسند، باید فوتبال شان را در شهر و تیم دیگری ادامه دهند و به محض این که در آن تیم هم به مرز جا افتادن می رسند به علت تمام شدن دوره سربازی باید به فکر یک تیم جدید باشند!

در میان تیم های لیگ برتری ملوان و تراکتورسازی تیم هایی هستند که بازیکنان سرباز راهی آنها می شوند. ملوان کمتر به این موضوع توجه می‌کند و بیشتر سعی دارد از نیروهای بومی بهره ببرد اما تراکتورسازی به نوعی عادت کرده هرسال عده ای جوان فوتبالیست را به خدمت بگیرد تا مقابل تیم های دیگر تقویت شود. این تیم اکنون تبدیل به ویترین شهر تبریز شده ولی در عمل هیچ کمکی به فوتبال این شهر مستعد نمی کند. در چندسال اخیر چند بازیکن از تبریز در سطح علیرضا اکبرپور، کریم باقری، سیروس دین محمدی، رسول خطیبی و ... به فوتبال ایران معرفی شده اند؟

اکنون می توان بهترین فوتبالیست تبریزی را محمد ابراهیمی دانست که در تیم گسترش فولاد بازی می کند که او نیز به دلایل مختلف نتوانست آن طور که باید خودش را به فوتبال ایران معرفی کند و اکنون با بالارفتن عدد سنش، فرصت حضور در تیم ملی را از دست رفته می بیند.

توجه به ترکیب تراکتور سازی نشان می دهد کمتر می توان بازیکن بومی در این تیم مانند سعید آقایی پیدا کرد و اکثر بازیکنان این تیم از دیگر شهرهای ایران هستند. درست است که جا به جایی بازیکنان در تیم ها امری عادی و معمول است اما این امر باعث می شود تیم تراکتورسازی، که همواره از تیم های بازیکن ساز ایران بوده، اکنون مانند تیم های پایتخت مصرف کننده  محض باشد!

بی تردید اکنون امیر قلعه‌نویی به این فکر می کند که اگر سروش رفیعی و بختیار رحمانی از تراکتورسازی جدا شوند چه بازیکنی را جایگزین آنها کند! آیا بدون حضور این دو بازیکن تراکتورسازی کیفیت خودش را از دست نمی دهد؟ در بازی هایی که حتی یکی از این دو نفر در زمین حاضر نبوده اند، تراکتور سازان در خلق موقعیت، عملکرد قبل شان را نداشته اند.

این روزها هم که بحث حضور سردار آزمون و حتی احسان پهلوان در تراکتورسازی مطرح شده، برخوردها به گونه ای است که انگار حتی مردم تبریز هم به این روند عادت کرده اند. دیگر در تبریز کسی نمی گوید پس بازیکن بومی در تیم اول شهر تبریز چه جایگاهی دارد بلکه هواداران پرشور این باشگاه با انتشار یک نظریه، حالا انتظار دارند سردار فصل بعد پیراهن تراکتورسازی را بپوشد!

کسی مخالف حضور بازیکن با کیفیتی مثل آزمون در تراکتورسازی نیست اما بعداز اتمام دوره سربازی سردار چه؟ آیا بعد از آن هم باید گشت و یک مهاجم سرباز گلزن پیدا کرد؟ آیا اگر زودتر از اینها به محمد ابراهیمی بها می دادیم اکنون تیم ملی ما یک مهاجم گلزن و قبراق را در اختیار نداشت؟

به نظر می رسد مسئولان تراکتور سازی به جای اینکه استعدادهای آذربایجان شرقی و تبریز را پیدا کرده و پروبال دهند، بیشتر به امید سازمان نظام وظیفه هستند! حالا که بحث خصوصی شدن تراکتور مطرح شده این معضل بیشتر دیده می شود.

تراکتورسازی اگر خصوصی شود دیگر نمی تواند فوتبالیست های سرباز را با قرارداد پایین به خدمت بگیرد. با خصوصی شدن این باشگاه، مسئولان این تیم که تاکنون به فکر بازیکن سازی نبوده اند، باید مانند بقیه باشگاه ها دست به جیب شوند و پول خرج کنند و این مسئله مشکلی مضاعف در کنار دغدغه جذب بازیکنان کارآمد برای این تیم محبوب تبریزی خواهد بود.

به هرحال چه تراکتور سازی خصوصی شود و چه نظامی باقی بماند، مسئولان این باشگاه باید از امروز به رفع این مشکل فکر کنند چرا که با این روند، در آینده ای نزدیک تراکتور به به تیمی معمولی تبدیل خواهد شد و در آن روز مردم تبریز بهانه ها و توجیهات را قبول نخواهند کرد.