ورزشکارانی که باختند و شرمنده شدند و قهرمانانی که بردند و باز هم شرمنده شدند

به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا، داشتن روحیه خضوع و احترام برابر مردم بخصوص توسط ورزشکاران امری بسیار پسندیده است به شرطی که شرایط و عوامل تاثیر گذار بر افکار عمومی آن را نهادینه نکرده باشند به معنای دیگر این ابراز شرمندگی ها از روی ترس و اجبار نباشد و بر اساس تجربه تلخ دیگر ورزشکاران در گذشته و در طی سال ها ایجاد نشده باشد.

بامداد امروز مراسم اختتامیه یک المپیک دیگر برگزار شد هر چند به دلایل فرهنگی و مذهبی ورزشکاران ایران در آن شرکت نکردند اما دیدن بخش هایی از این مراسم حاوی نکاتی بود که شاید ذکر آن تا حدودی برای مردم ، مسئولان و ورزشکاران ما مفید واقع شود.

هزاران ورزشکار از کشورهای شرکت کننده بصورت غیر رسمی در این مراسم شرکت کردند.جدای اینکه رفتار آن ها با فرهنگ ما همخوانی ندارد اما حاوی نکات مثبتی بود که شاید برای ما نیز راهگشا باشد.

راهگشا از این جهت که هیچیک از این ورزشکاران چه مدال برده بودند و چه با یک باخت حذف شده بودند احساس شرمندگی نداشتند چرا که اگر چنین بود مقابل دوربین زنده تلویزیونی به جشن و پایکوبی نمی پرداختند و هرگز در این اندیشه نبودند که حال که بازنده شده ام اگر رسانه های کشورم و یا مردم کشورم من را در حال پایکوبی ببینند، پوستم را می کنند!

در همین راستا، چرا باید یک جوان ورزشکار ایرانی که در کشور خود سرآمد بوده و زحمات زیادی کشیده و در یک مسابقه بین المللی شرکت کرده و احیانا بازنده شده باید شرمنده باشد؟ مگر می شود همه ده هزار نفری که در این مسابقات شرکت می کنند برنده مدال شوند؟ آیا فلسفه پهلوانی در فرهنگ ورزش کشور ما چنین شرمندگی هایی را می پذیرد؟

ورزشکارانی که که می توانند در بازگشت به کشور خود روحیه نشاط و امید را چه برده باشند و چه مسابقه را باخته باشند به دیگر جوانان کشور منتقل کرده و موجب بسط ورزش در بین همتایان جوان خود شوند، آیا با روحیه یاس و شرمندگی خواهند توانست بهره ای از این رویداد مهم ورزشی به جوانان کشور خود برسانند؟

قیافه عبوس و ناراحت ورزشکاران کشورمان حتی برندگان نقره و برنز در مقابل دوربین تلویزیونی چه نویدی را به سایر ورزشکاران جوانی که در ابتدای راه هستند خواهد داد؟

آیا زمان آن نرسیده است که ورزشکاران کشور ما نیز مانند ورزشکاران دیگر کشورها (بجز چند کشور خاص) از باخت شان احساس شرمندگی نکنند؟ و با اتمام مسابقات بدون اعلام شرمندگی به کشور خود باز گردند؟ آیا اعلام شرمندگی تبدیل به مدال خواهد شد؟

در خاتمه ذکر این نکته ضروری است که اگر توانستیم روحیه بزرگ منشی و بزرگ اندیشی را در قهرمانان ورزشی کشورمان زنده کنیم بگونه ای که هیچگاه و تا زمانی که ورزشکاری کم کاری نکرده باشد هرگز از باخت خود ابراز شرمندگی نکند،آن زمان است که می توان مطمئن بود به اهداف والای پهلوانی دست یافته ایم و از طرف دیگر اهداف مادی آن یعنی مدال و رتبه و امتیاز هم به راحتی در دسترس ورزشکاران قرار خواهد گرفت.

منبع: راستان نیوز