هتک حرمت معلم به نفع هیچ کس نیست
سخن گفتن در مذمت و نکوهش تنبیه بدنی دانش آموزان، حکایت زیره به کرمان بردن است، اما انتشار چند عکس و سردادن فریاد وامصیبتا توسط سایت های با اغراض_سیاسی نمی تواند اتفاقی باشد و قطعا هر عقل سلیمی که دل در گروی این خاک دامن گیر داشته باشد را به تفکر وا می دارد!
ضمن تاکید بر قبح تنبیه بدنی دانش آموزان، سوالی ذهن نگارنده را مشغول کرده است که آیا در بین سایر اقشار جامعه هیچ تخلفی انجام نمی شود!؟ فلسفه دادگاه های ویژه و محاکم قضایی خاص چیست!؟ فلسفه هیات رسیدگی به تخلفات اداری کارکنان آموزش و پرورش چیست!؟
هتک حرمت جامعه شریف فرهنگیان و نواختن ضربه های متوالی و چنگ زدن بر رخسار این عزیزان در فضای مجازی به بهانه انجام خطای یک فرد متخلف با اغراض خاص سیاسی و جناحی، چه دستاوردی برای فرهنگ غنی ایرانی و نظام مقدس جمهوری اسلامی خواهد داشت!؟
تلاش در راستای تشویش اذهان و افکار عمومی و زیر سوال بردن زحمات و خدمات معلمان عزیزی که با مشکلات عدیده و فراوان و عدم امکانات لازم و تنها به عشق شکوفایی استعداد فرزندان این سرزمین تمام رنج ها و مرارت ها را به جان می خرند و کیلومترها رنج سفر را تحمل می کنند تا خود را به کلاس های درس در اقصی نقاط استان پهناور کرمان برسانند، چه بهره ای برای منتشر کنندگان دارد!!؟
اکنون که فرصت تحصیل همه فرزندان این دیار حتی با تشکیل کلاس هایی با کمتر از پنج دانش آموز فراهم شده تا با انسداد مبادی بیسوادی و پوشش صد در صدی چراغی فراروی آیندگان روشن شود، نباید چشمان خود را بر روی مشکلات و کمبود ها ببندیم و در حالی در زیر کولر و سیستم های خنک کننده و تبلت در دست استراحت می کنیم، برخی از واقعیات خط مقدم جبهه تعلیم و تربیت را نادیده بگیریم و فقط به لایک های دریافتی در پست های مجازی بیندیشیم و حیثیت حرفه ای معلمان را وسیله ای برای رسیدن به مطامع سخیف خود قرار دهیم!!
اگر چه به باور صاحب این قلم و به منظور حفظ حرمت و حیثیت حرفه ای معلمان باید اندک افراد خاطی که تعداد آنان از انگشتان یک دست بیشتر نیست، طبق ضوابط و مقررات در هیات های رسیدگی به تخلفات اداری آموزش و پرورش، پاسخگوی رفتار خود باشند، اما حق نداریم به این بهانه جایگاه رفیع معلمان را نشانه بگیریم و با حرمت شکنی این قشر فرهیخته به نوعی مرتکب خود زنی شویم!
نمی دانم، اما به گمانم:
گر حکم دهند که مست گیرند
در شهر هر آنچه هست گیرند...
بگذریم، ناگفته های فراوانی هست که فرصت پرداختن به آن ها در این مجال اندک نیست و این قلم قصد ندارد در این ایام فرخنده و میمون و مبارک کام شما مخاطبان نازنین و معلمان عزیز را تلخ کند!
بگذریم...
معلم عزیزم، شرمنده ام، شرمنده ام که این روزها حیثیت حرفه ای ات را دستاویز مطامع دنیوی و سیاسی خود قرار داده ایم!
راستی، امروز و هر روزت مبارک که هر روز، روز معلم است.
بی شک جامعه شریف فرهنگیان و دانش آموزان عزیز، آینده سازان ایران اسلامی بار دیگر با حضور حداکثری و انتخاب آگاهانه خود در انتخابات اخیر ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا نقش موثر خود را به همگان اثبات خواهند کرد و در سایه تدبیر خود، امید به روز های بهتر و بهتر را در دل دوست داران نظام مقدس جمهوری اسلامی و میهن عزیزمان ایران، زنده تر خواهند کرد.
بنده آنم به من مهتاب داد
روز اول گفت: "بابا، آب داد"
