چرا خمیازه کشیدن مسری است؟

به گزارش گروه باشگاه جوانی خبرگزاری برنا، توانایی ما برای مقاومت در برابر خمیازه کشیدن، آن هم وقتی فرد کناری ما خمیازه می کشد بسیار اندک و دشوار است. محققان دانشگاه ناتینگهام در آخرین مطالعات خود به این نتیجه رسیده اند که گرایش انسان به خمیازه کشیدن به شکل واگیردار به خاطر عملکرد های خودکار قشر حرکتی اولیه در مغز است که مسئول کارکردهای حرکتی است.

بر اساس آخرین یافته ها حتی اگر با خودمان تمرین کنیم تا در برابر خمیازه کشیدن مقاومت کنیم، اصرار ما برای خمیازه کشیدن بیشتر هم می شود. به عبارت دقیق تر، صرف نظر از اینکه چقدر تلاش می کنیم تا از شر خمیازه مسری خلاص شویم، این کار گرایش و تمایل ما به خمیازه کشیدن را تغییر نخواهد داد حتی اگر شیوه این کار را عوض کند.

اهمیت این نتایج برای فهم بیشتر ارتباط بین تحریک پذیری حرکتی و رخداد پدیده های مسری و تکراری در شرایط بسیار متفاوت و مختلف بالینی اهمیت دارد. وضعیت هایی که با افزایش تحریک پذیری قشری در مغز و یا کاهش توانایی مهار فیزیولوژیکی مانند صرع، دمانس، اوتیسم و سندروم توره (نشانگانی که با عنوان تیک رفتاری شناخته می شوند) در ارتباط هستند.

خمیازه کشیدن به صورت واگیردار، یعنی با مشاهده خمیازه کشیدن دیگران، یکی از پدیده های انعکاسی یا تکراری به حساب می آید که با تقلید خودکار کلمات دیگران (پژواک گویی) یا اعمال دیگران (اکوپراکسیا) شناخته می شود. نکته جالب توجه این است که این پدیده ها فقط مخصوص انسان ها نیست بلکه شامپانزه ها و سگ ها هم این کارها را انجام می دهند.

اما دلیل عصبی این پدیده ها مشخص نیست. تیم تحقیقاتی در این مطالعه از تحریک مغناطیسی درون جمجمه ای استفاده کرد تا ارتباط میان تحریک پذیری حرکتی مغز و مبنای عصبی خمیازه کشیدن واگیردار را بیازماید. آنها از 36 فرد داوطلب استفاده کردند و با نشان دادن ویدئوهایی که در آن، کسی در حال خمیازه کشیدن بود از آنها خواستند که یکبار در برابر خمیازه کشیدن مقاومت کنند و مرتبه بعد جلوی خمیازه کشیدن خود را نگیرند. مشاهدات آنها نشان داد که میل و اصرار افراد به خمیازه کشیدن با تلاش برای متوقف کردن این تمایل بیشتر می شود. در مورد کسانی که دچار سندروم توره هستند می توان با پایین آوردن تحریک پذیری مغز، تیک های افراد را هم کم کرد.

به گفته محققان اگر بتوان فهمید که چه مقدار دستکاری در تحریک پذیری قشری مغز به اختلال های عصبی دامن می زند، احتمال وارونه ساختن این فرایند هم امکان پذیر می شود. آنها به دنبال درمان های غیردارویی و مخصوص هر شخص هستند و می گویند تحریک مغناطیسی درون جمجمه کمک خوبی برای شناختن عدم توازن های موجود در شبکه های مغز است.