گواهی ازدواج نیاز است ولی نباید دستوری باشد / آمار ابتلا ۲۳ درصد مردم ایران به اختلال روانی، صحت ندارد

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا  ، نداشتن شناخت کافی زوجین از خواست ها و درخواست ها  و ایده آل های  یکدیگر،  به عنوان یکی از دلایل اصلی مشکلات در زندگی زناشویی در حال حاضر شناخته می شود. عاملی که بر تعداد زنان بدسرپرست و  بی سرپرست کشور افزوده است. در خصوص اینکه  تا چه میزان گذراندن مراحل روانشناسی و مشاوره های تخصصی و در نهایت دریافت گواهی ازدواج، قبل از جاری شدن خطبه عقد  می تواند به شناخت افرادی که قصد تشکیل زندگی مشترک را دارند کمک کند و موجب کاهش آسیب طلاق شود   با فربد فدایی، روانپزشک به گفتگو نشسته است.

فربد فدایی به بحث ضرورت ارزیابی و مشاوره پیش از ازدواج و صدور گواهی ازدواج اشاره کرد و گفت: ازدواج امری خصوصی است. دو نفر که قصد ازدواج دارند، باید در ابتدا هر دو راضی به این امر باشند. سلیقه ها با یکدیگر متفاوت است و بهتر است قضاوت در مورد حسن و نقص افراد را به خود آنان واگذار کنیم. در عین حال دو نفری که می خواهند برای ازدواج تصمیم بگیرند، باید عوارض و عواقب تصمیم گیری های غلط را بشناسند. اگر ایراد چشمگیری در یکی از دو نفر باشد، خودشان باید این نیاز را احساس کنند که با مراجعه به افراد حرفه ای و متخصص در مورد این مسئله بیشتر جستجو کنند که آیا مانعی جهت ازدواج محسوب می شود یا خیر.

شناخت بهتر یکدیگر پیش از ازدواج ضرورت مهمی تلقی می شود اما اینکه بخواهد الزام حکومتی به خود بگیرد و همراه با قانون باشد خیلی مورد تایید نیست.

متخصص اعصاب و روان شیوع بیماری های روانی در کشور را رد کرد و افزود: این ادعا که 23 درصد مردم ایران به نوعی اختلال روانی مبتلا هستند، صحت ندارد. واقعیت این است که تعداد بیماران شدید روانی حدود 2 درصد است. بنابراین محروم کردن افراد از زندگی با یکدیگر به دلیل اختلالات خفیفی همچون اضطراب، منطقی به نظر نمی رسد.

فدایی الزام به مشاوره پیش از ازدواج را مغایر با آزادی فردی اشخاص دانست و تصریح کرد: ما باید به مردم این هشیاری و آگاهی را بدهیم که اگر در فرد مقابل یا خانواده او مواردی از علائم بیماری های حاد روانی وجود دارد، برای ارزیابی و مشاوره مراجعه کنند. اما اینکه همه افراد پیش از ازدواج برای تایید سلامت روانی مراجعه کنند نه از نظر حقوق طبیعی افراد صحیح است و نه اینکه امکان اجرای آن وجود دارد.

وی در ادامه افزود: سالی چند میلیون ازدواج صورت می گیرد و ما این تعداد مشاور و ارزیاب در اختیار نداریم. همچنین بودجه بسیار سنگینی برای این کار باید اختصاص یابد که از توان دولت خارج است.

ارزیابی جمعیتی چند میلیونی با این تعداد کم ارزیاب و مشاور نتایج بدتری را به همراه خواهد داشت و منجر به انجام یک کار سطحی و غیرکارشناسی خواهد شد.

بهترین وضعیت این است که افراد با صداقت نسبت به شریک زندگی خود رفتار کنند و اگر مشکلی دارند که حس می کنند با ازدواج تداخل دارد، با فرد مقابل در میان بگذارند.

این روانپزشک به لزوم فرهنگ سازی برای زندگی با بیماران دچار اختلالات روانی اشاره کرد و گفت: برخی افراد دچار اختلال روانی هستند اما هیچگونه نمودی در زندگی زناشویی آنها ندارد؛ برای نمونه نمی توانیم شخصی که دچار اضطراب است را به صرف داشتن بیماری روانی از ازدواج منع کنیم.

بیماری روانی هم مانند معلولیت و سایر بیماری هاست؛ همانطور که ازدواج با شخصی که معلولیت دارد از دید جامعه بلااشکال است، حتی در برخی مواقع او را تشویق هم می کنیم، در مورد بیماری های روحی هم نباید افراد را ایزوله کنیم بلکه به طرف مقابل باید در زمینه بیماری آگاهی دهیم که چه ویژگی هایی دارد، چه میزان درمان پذیر است، تا چه حد حمایت نزدیکان می تواند در بهبود او موثر باشد یا میزان احتمال ابتلای فرزند آنان به این بیماری چقدر است. بدین ترتیب فرهنگسازی کنیم که افراد می توانند با بیماران دچار اختلالات روانی زندگی عادی داشته باشند، نه اینکه بیماری آنان را به عنوان یک نقص اخلاقی در نظر بگیریم. البته لزوم تشخیص، پیگیری و درمان بیماری نباید مورد غفلت واقع شود.