هر کسی با نیت و قصدی پای در مسیر حسین(ع) گذاشته، شاید نتوان آنچه در ذهن ها در جریان است را خواند، اما چهرها و نگاه ها کم و بیش گویای همه چیز است، گویای عشقی که قدمتی چند هزار ساله دارد و هر سال آتش این عشق بیشتر و بیشتر می شود. خوب که به چهره ها و چشم ها خیر می شوی امید، عشق، اطمینان، اعتقاد، ارادت، دلدادگی، اشتیاق، زلالی و... را درک می کنی و هر بار بیشتر متوجه می شوی که گرما، آب و عطش بهانه بود و اتفاق عاشورای حسین و یارانش در سال 61 هجری دفن نشد، جریانی شد و آن نسیم، طوفانی شد و بیش از هزار سال است که در حال در نوردیدن است و مانا تر شدن. اکنون کربلای حسین عالمی است و لشکر حسین به اندازه عالمش، مسلمان و غیر مسلمان، شیعه و سنی... تا دیگر هیچ فرمانده ایی به لشکر خود ننازد جز حسین.