مردم گرگان عاشق بسکتبال هستند/ به خاطر کرونا در فینال حاضر نشدیم/ از حق‌مان کوتاه نمی‌آییم/ در پایه‌ها هنوز ضعف داریم/ شایسته‌ها به تیم ملی راه پیدا می‌کنند

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ شادی عبدالوند، عضو تیم‌ملی بسکتبال سه به سه و بازیکن شهرداری گرگان، گفتگویی را با خبرنگار برنا انجام داده است که در ادامه می‌خوانید:

روزهای کرونایی را چگونه سپری می‌کنید؟

اولین باری است که این روند را داریم پیش می‌بریم که بدون ورزش کردن است اما ما تقریبا هر روز تمرینات را انجام می‌دهیم و سعی می‌کنیم هر روزمان با ورزش سپری شود.

ارزیابی شما از وضعیت بسکتبال بانوان در چند سال گذشته چیست؟

از وقتی ما توانستیم مجوز فیبا را بگیریم برای شرکت‌ در بازی‌ها می‌توان گفت از آن زمان به بعد رشد خیلی زیادی داشتیم و همه چیز از آنجا شروع شد. وقتی یک بازی نمادینی برگزار شد که ما آنجا بازی نمادین بازی کردیم و روسای فیبا آنجا حضور داشتند و بازی را دیدند بعد از آن بازی مجوز حجاب را گرفتیم و توانستیم در بازی‌ها شرکت کنیم. من فکر می‌کنم این بهترین چیزی بود که برای ورزش بانوان اتفاق افتاد.

کیفیت لیگ برتر بسکتبال بانوان در سال گذشته چطور بود؟

لیگ که فعلا نیمه کاره مانده و از بازی فینال فقط دیدار برگزار شده است. این که تیم شهرداری گرگان حاضر نشد اولین دلیلش این بود که این ویروس تازه آمده بود و تعداد مرگ و میر به شدت بالا می‌رفت و روز به روز تعداد کسانی که به این ویروس مبتلا می‌شدند خیلی بیشتر بود. اولش بود و همه ترسی در جان‌شان افتاده بود و کادر فنی و مسئولان شهر گرگان این تصمیم را گرفتند که سلامتی بازیکنان خیلی برایشان مهم‌تر است و چند تن از خانواده‌ها نگران فرزندانشان بودند و 3،4 تا از خانواده‌ها بودند که اصلا اجازه شرکت به بازیکن نمی‌دانند. تیم مجبور شد اعلام کند نمی‌تواند در این مسابقات شرکت کنند و فقط دلیلش همین بود. ما بازی را با یک 3 امتیازی واگذار کردیم و در بازی فینال 3 امتیاز چیزی نیست که قابل جبران نباشد و اینکه از فدراسیون‌ها بخواهیم بازی داشته باشیم بازی فینال برگزار شود فکر می کنم حق منطقی این تیم باشد و امیدوارم برگزار شود ما اگر بازی‌مان را ببریم یک بازی دیگر می‌ماند برای  یک بازی دلیل منطقی است که حتما برگزار شود. مثلا بازی لیگ‌های دیگر مثلا آقایان، هنوز به مرحله پلی‌آف هم نرسیده بود و قابل مقایسه با ما نیست که نهایتا یک یا دو بازی ما مانده است. 

شما موافق معرفی تیم قهرمان بدون انجام بازی‌ها هستید؟

هر کاری که می‌کنند حتما دلایلی دارد و من به عنوان یک بازیکن دوست ندارم ورود کنم در این قضیه چون من تصمیم‌گیرنده نیستم و فقط یک بازیکن هستم که یک بازی‌مان مانده با توجه به تصمیمی که فدراسیون می‌گیرد اگر بازی برگزار شود ما حتما شرکت می‌کنیم و اگر نشود تصمیم‌گیری‌ را خودشان باید انجام دهند.

از حضورتان به تیم شهرداری گرگان و آن شور و شوق تماشاگران گرگانی رضایت دارید؟

شهر گرگان می‌توانیم بگوئیم اولین شهر بسکتبالی ایران است من دومین سالم بود که در گرگان بازی می‌کردم. یک شهر عجیب و غریب بسکتبالی است و در خیابان‌های گرگان که راه می‌رفتیم همه ما را می‌شناختند و حتی از آخرین بازی ما آماری به ما می‌دانند که هنوز خودمان آنقدر آمار نداشتیم یعنی دقیق می‌دانستند من چند امتیاز آوردم،  در بازی چند پاس گل دادم و همین طور هم تیمی‌های دیگرم. به شدت شهر بسکتبالی است. حتی دیدم در کوچه و خیابان‌هایش حلقه بسکتبال هست خیلی تعجب می‌کنم از این بابت و خیلی از این موضوع خوشحال هستم و فکر می‌کنم در این همه سالی که سوپرلیگ بازی می‌کنم اولین سالی بود که این همه تماشاچی می‌بینم و خیلی پیگیر بودند و سر هر بازی ما می‌آمدند. یادم است آخرین بازی که فینال بود 3 هزار تماشاچی داشتیم و بعد از نیمه که همچنان تماشاچی در سالن می‌آمد جا نبود که بنشینند. برای آقایان هم خیلی تماشاچی می‌رود. به شهرشان تبریک می‌گویم.

حضور گسترده تماشاچیان در گرگان و تأثیرش روی فینالیست شدن شما چقدر نقش داشت؟

تیم آقایان که فکر می‌کنم چند سالی هست حمایت خوبی از آنها می‌شود و تماشاچیان واقعا بی‌تأثیر نیستند از این حمایت چون اگر ببینید در هر بازی آقایان سالن  پر می‌شود و باز هم نصفی از تماشاچیان بیرون می‌مانند یعنی سالنی ندارند که کل تماشاچیان جا بشوند این بی تأثیر نیست و همان طور که گفتم شهری که بسکتبالی باشد وقتی آقایانش این همه تماشاچی داشته باشد، جالب اینجاست مردم آن شهر شاید خیلی از بسکتبال ندانند ولی خیلی پیگیر هستند و این باعث می‌شود در روند بسکتبال واقعا تأثیر بگذارد یعنی اگر خانواده‌ای را ببینید که حتی یک نفرشان هم بسکتبال نیست اما تمام اصطلاحات را می‌دانند و تمام بازیکنان را می‌شناسند و این باعث می‌شود خانواده‌ها بچه‌هایشان را وارد عرصه بکستبال کنند و این برای بسکتبال ما خیلی بهتر است و چنین شهری هم برای آقایان خوب است هم برای خانم‌ها. هم برای بچه‌های کم سن و سال. از سن پایه وقتی مادر و پدر آگاهی داشته باشند بچه‌هایشان وارد این عرصه کنند هم به نفع آن شهر می‌شود و هم به نفع کل بسکتبال ایران.

چرا به تازگی شاهد یکسری اختلاف بین تیم 3 به 3 و پنج نفره هستیم؟

دلیلی که دارد این است که ما همان طور  که گفتم دو سه سال بیشتر نیست که مجوز ورود به بازی‌های بین‌المللی را گرفتیم این بی‌تأثیر نیست. ما تورنومنت‌هایی که شرکت می‌کنیم کشورهای دیگر سالیان سال است دارند بازی می‌کنند و تفاوتی نیست. بازی‌های 3 به 3 حالت سرگرمی و فان دارد به خاطر همین تورنمنت‌هایی که می‌گذارند بیشتر است. اگر در سال بازی‌های 3 به 3 تورنمنتش 5 یا 6 تا باشد بازی‌های 5 به 5 کمتر است. به همین خاطر شاید تفاوتی باشد خود فدراسیون از زمانی که به ما اجازه ورود در بازی‌ها را دادند هر بازی که بوده خواستند که شرکت کنند. 3 به 3 بیشتر بوده ولی فکر کنم از این به بعد بازی‌های 5 به 5 هم خواهیم داشت.

در مسابقات جهانی هلند جایزه هنرهای انفرادی را بردید از این تجربه برای‌مان بگویید؟

هر ورزشکاری آرزویش این است در لول‌های بالا شرکت کند و تمرین کند برای اینکه مدال‌آور باشد یا بتواند برای کشورش افتخارآفرینی کند من هم بابت این موضوع خیلی خوشحالم و همیشه خدا را شکر کردم و این را همیشه دوست دارم روندی بدانم برای ادامه این کار. برای تمام دخترانن سرزمینم فکر می‌کنم با این مدال‌ها می‌توانیم ثابت کنیم دختران هیچ چیز کمتر از آقایان ندارند چون همان‌طور که می‌دانید چند وقتی بود دختران را جدی نمی‌گرفتند و فکر نمی‌کردند دختران هم بتوانند افتخارآفرینی کنند. از این بابت خیلی خوشحالم و امیدوارم بانوان را واقعا حمایت کنند و این بازی‌ها وجود داشته باشد که بروند خودشان را نشان دهند و بتوانند مدال کسب کنند.

در مصاحبه‌ای عنوان کردید که پیگیر مسابقات NBA نیستید؟

منظورم این بود که برخی واقعا علاقه دارند که بازی‌های NBA را نگاه کنند و برایش وقت می‌گذارند اما من واقعا وقت نمی‌‌گذارم چون فکر می‌کنم آنها از نظر لول خیلی خیلی بالاتر از ما هستند و ما یک سری چیزهای پایه را واقعا در ما شکل نگرفته و من اگر بازی را ببینم شاید بتوانم چند نفر را الگوی خودم قرار دهم و تمرین کنم اما باید این واقعیت را بدانیم که از نظر پایه بسکتبالی هنوز آنقدر قوی نیستیم که بخواهیم خودمان را به آنها نزدیک کنیم و من فکرمی‌کنم تمرکز را روی نقاط ضعف و قوت خودمان بگذاریم و گریزی هم بزنیم برای اینکه وقتی بازی‌ها را نگاه می‌کنیم قطعا چیزهایی را یاد می‌گیریم ولی بحث توانایی و مهارت است وقتی نتوانیم مهارت کسب کنیم نمی‌توانیم آن کارها را انجام دهیم و بهتر از وقت بگذاریم روی  کارهایی که نقاط ضعف‌مان هست تا خودمان را بتوانیم روز به روز بالاتر بکشیم. در هر صورت من زیاد نگاه نمی‌کنم ولی  ما هر سال که بسکتبال بازی می‌کنیم سال به سال به تجربه‌مان اضافه می‌شود، هم بازی می‌بینیم و هم تجربه کسب می‌کنیم، بازی‌های بروز مرزی که می‌رویم خیلی برای تجربه ما ارزشمند است و روی بازی‌مان تأثیر می‌گذارد و ما که می‌رویم خارج از ایران متوجه می‌شویم که احتیاج بیشتری به تمرین داریم و یک سری حرکات را آنجا می‌بینیم و یک سری حرکات را متوجه می‌شوم که باید روی این موضوع بیشتر کار کنم.

مدتی است که انتقاداتی به عملکرد تیم‌ملی وارد است نظر شما در این خصوص چیست؟

ما باید این را قبول کنیم که در ایران بازی‌های  کمی هستند که هم از نظر بازی سطح‌شان با بقیه بازیکنان فرق دارد و هم از نظر تجربه هر طور  حساب کنی سطحشان بالاتر از بقیه است. به نظر من انگشت‌شمار  هستند همچین بازیکنانی، من بارها از تیم ملی 3 به 3 خط خوردم و خودم جزو آدم‌هایی بودم که مدعی بودم باید انتخاب شوم چون واقعا زحمت می‌کشیدم و تلاش می‌کردم و هر سال در لیگ تقریبا جزو نفرات اول بودم و فکر می‌کنم اولین نفری که باید به او برمی‌خورد من بودم ولی من توصیه و پیشنهادم به همه بسکتبالی‌های عزیزم این است که بیشتر به جای اینکه بگویند حق ما را خوردند و این نباید برود و من باید می‌رفتیم، فکر و تمرکزشان را بگذارند روی بسکتبال و خودشان و اگر به خودشان ایمان دارند و فکر می‌کنند جزو نامبروان‌های ایران هستند و حق‌شان خورده می‌شود که من بعید می‌دانم چنین چیزی باشد، تلاش کنند و زحمت بکشند و مطمئن باشند وقتی بازیکنی خوب بازی می‌کند حقش را خودش می‌گیرد و همین طور شاید خودخواهانه باشد ولی من فکر کنم حق خودم را خودم گرفتم و تمرین می‌کردم و زحمت می‌کشیدم و در لیگ تقریبا جزو نفرات اول بودم و فرصتی که به من دادند توانستم از فرصتم به نحو احسن استفاده کنم. به برخی بازیکنان فرصت دادند ولی از فرصت‌شان استفاده نکردند اما فدارسیون بسکتبال دنبال فرصتی است که بخواهد از آن بسکتبال بازی  کردن بگیرد نه این که برود آنجا خوب بازی نکند یا هر مسئله دیگری و فکر می‌کنم پیشنهادم این است که فکر و تمرکزشان را بگذارند روی بسکتبال خودشان چون هر انسانی و هر بازیکن و ورزشکاری یک  استعدادی دارد و با ویژگی‌های خاص خودش بسکتبال بازی‌ می‌کند. هیچوقت من نمی‌توانم شبیه بازیکن دیگری در ایران باشم چون من با ویژگی‌های خودم هستم و آن بازیکنان با ویژگی‌های خودشان. سعی کنند از ویژگی‌های خودشان استفاده کنند تا بتوانند به تیم ملی راه پیدا کنند.

وضعیت تیم شهرداری از نظر تمرینی برای انجام بازی فینال چگونه است؟

مربی ما خانم نیکا بیک‌لیک‌لی از ما خواستند در این مدت تمرینات‌مان را در خانه داشته باشیم و ما 12 بازیکن تمرینات خاص خودمان را داریم. در خانه امکاناتی که در جاهای دیگر هست نیست. بسکتبال هم ورزشی است که نیاز به شوت کردن داریم و ما نهایت استفاده را تا جایی که می‌شود برنامه تمرینی که در خانه داریم انجام می‌دهیم و فدراسیون بسکتبال این را اعلام کردند اگر قرار باشد بازی فینال برگزار شود به تیم‌ها دو یا سه هفته اجازه می‌دهند تمرین کنند و بعد بازی برگزار شود و فکر می‌کنم خیلی خوب باشد ما به هر حال بازیکنان حرفه‌ای هستیم و این حرف‌ها را قبول ندارم که دو سه ماه یا هرچقدر گذشته و الان دیگر تأثیری ندارد بدن‌ها افت کرده، هر ورزشکاری باید مواظب بدن خودش باشد و من فکر می‌کنم دو ماه یا حتی سه ماه چیزی نیست که بخواهیم بگوییم تیم افت کرده  بازیکنان باید این را بدانند که مراقب بدن خودشان باشند.

فکر می‌کنید قهرمان امسال کدام تیم است؟

دو تیم واقعا خوب هستند و تیم بهمن جزو تیم‌هایی است که واقعا بازیکنان خوبی دارد و 12 نفرشان حداقل 10 نفرشان تیم ملی است و شاید بزرگسال نباشند اما به هرحال  جوانان، امید و اینها بازیکنان ارزشمندی روی نیمکت‌شان هستند. بازیکنان ما بازیکنان بومی هستند و خیلی بااستعداد هستند. ما بازیکنی داریم که متولد 79 است و فیکس تیم ماست اینها را در نظر بگیرید. تیم ما دیرتر بسته شده و ما دو هفته بعد از شروع بازی ها بسته شد ان‌شاءالله هر تیمی که بیشتر زحمت می‌کشد و قشنگ‌تر بازی می‌کند قهرمان شود.

سخن پایانی؟

همه عزیزان در این روزها مراقب خودشان باشند و سعی کنند موارد بهداشتی را رعایت کنند و ان‌ءالله بتوانیم با کمک یکدیگر این ویروس وحشتناک را پشت سر بگذاریم و اماکن ورزشی بسته است و برای ورزشکاران خیلی سخت است و برخی درآمدشان با این موضوع است و امیدوارم هرچه زودتر حل شود و بتوانیم مجددا کنار هم باشیم.