ریشه‌یابی عدم موفقیت تیم‌های ایرانی در بازی‌های آسیایی

به گزارش برنا، در دنیایی که فوتبال پایش را فراتر از ورزش گذاشته و به فعالیتی علمی، تجاری و حتی صنعتی تبدیل شده، نمی‌توان آن را به چشم ورزش و سرگرمی نگاه کرد. متاسفانه برخلاف بسیاری از کشورهای جهان، فوتبال ما زیرساخت های صحیح و اصولی ندارد. 

با وجود بودجه و هزینه های سنگین، باشگاه‌های ما درآمدزایی ندارند و این دلال ها هستند که سودشان بیشتر از تیم ها و حتی بازیکنان است. دلال هایی که شناخته شده اند اما هیچ اقدامی برای برخورد با آنها صورت نمی گیرد. نقش دلالان در نقل و انتقالات بازیکنان و مربیان هر ساله پر رنگ تر می شود و یکی از عوامل مخرب در این رشته ورزشی است. 

نداشتن زمین تمرین مناسب در کنار عدم دانش کافی کادر فنیِ اکثر تیم ها و بدنسازی غیر حرفه ای که درصد مصدومیت بازیکنان را بالا می برد نیز از عوامل عدم موفقیت تیم های باشگاهی ما در مسابقات آسیایی است. علت دیگر، برگزاری نامنظم مسابقات لیگ و جام حذفی است که باشگاه‌ها ضربه زیادی از این بی نظمی متحمل شده و می شوند. 

مورد بسیار مهم دیگر این است که در فوتبال ما جای خالی روانشناس ورزشی بسیار احساس می شود. در فوتبال حرفه ای دنیا، باشگاه‌ها در طول فصل با روانشناسان کاربلدی قرارداد می بندند تا از نظر روحی و روانی روی بازیکنان، کادر فنی و همه ی عوامل باشگاه کار کنند که تاثیرات مثبت آن در تیم های حرفه ای دنیا کاملا مشهود است.

یکی دیگر از مهم ترین عوامل ناکامی و عقب ماندگی فوتبال ما نسبت به فوتبال روز دنیا، بها ندادن به تیم های پایه است. بدون شک اگر بعد از استعداد یابی درست، کودکان و نونهالان مستعد را تحت نظر افراد با دانش و مجرب آموزش دهیم، تیم های ملی و باشگاهی قدرتمندی خواهیم داشت.

برای اینکه آینده فوتبال ایران، آینده ای روشن و سرشار از پیروزی و موفقیت باشد، باید مربیان سطح بالا و متعهد در فوتبال پایه به کار گیری شوند. باید دانش و علم روز ورزش به همراه اخلاق و سبک زندگی حرفه ای ورزش به فوتبال ما تزریق شود و بطور جدی و تخصصی ادامه یابد.

بازیکنان باشگاه‌های حرفه ای دنیا اغلب ساعت 10 شب را نمی بینند چون یاد گرفته اند که خواب و استراحت کافی برای یک زندگی حرفه ای و سالم‌ بسیار حائز اهمیت است، همچنین از تغذیه مناسبی برخوردارند که متاسفانه این نوع زندگی را در بازیکنان کشورمان شاهد نیستیم. درصد بسیار بالایی از فوتبالیست های ما تا دیر وقت بیدارند و این کار لطمه جدی به تیم و خودِ بازیکن می زند. در بحث تغذیه هم هیچ کنترلی صورت نمی گیرد و هر غذایی که می خواهند مصرف می کنند. نتیجه نداشتن خواب کافی، تغذیه نادرست و بدنسازی غیر حرفه ای و بعضا منسوخ شده را می شود در عملکرد بازیکنان ما نسبت به سایر کشورها مشاهده کرد و متوجه شد که از نظر سرعت، استقامت و میزان دوندگی با استانداردهای جهانی فاصله داریم.

مورد دیگر این که سال هاست فضای رقابتی برای سرمربیان فوتبال ما وجود ندارد. البته بهتر است بگوییم که اجازه ایجاد فضای رقابتی داده نمی شود. اگر دقت کنیم به سادگی متوجه این موضوع می شویم که سرمربی و مربیان لیگ ما، چه موفق و چه ناموفق، همیشه در لیگ برتر حضور دارند و فقط تیم هایشان عوض می شود مگر اینکه تیمی از دسته پایین تر به لیگ برتر صعود کند و کادر فنی قبلیِ خود را حفظ کند که آن هم معمولا بعد از یک فصل، جای خودش را به یکی از سرمربی های حاضر در لیگ برتر می دهد و این موضوع بعید به نظر می رسد که اتفاقی باشد.

به طور کل در ساختار فوتبال ما باید تغییرات بنیادین صورت بگیرد و البته اهالی فوتبال که سالها زحمت کشیده اند و تجربه کسب کرده اند در رأس کار قرار بگیرند تا بتوانیم فوتبال مان را به سطح استاندارد جهانی نزدیک کنیم.

موارد ذکر شده تنها گوشه ای از عوامل ناکامی تیم‌های فوتبال کشورمان در تورنمنت های بین المللی است که اگر مسئولان محترم وزارت ورزش در دوره جدید که خوشبختانه هم دارای سابقه ای ورزشی هستند و هم چهره ای علمی به شمار می آیند، به آنها اهمیت بیشتری بدهند، شاهد موفقیت بیشتر تیم ملی و باشگاه‌های مان خواهیم بود.

نویسنده: وحید عابدین‌پور