کشف هورمونی که سیستم ایمنی را خاموش میکند
پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس جنوبغربی (UT Southwestern Medical Center) موفق به شناسایی مکانیزمی شدند که از طریق یک هورمون و گیرندهای ویژه بر سطح سلولهای ایمنی، به سلولهای سرطانی امکان میدهد از دفاع طبیعی بدن فرار کنند. نتایج این تحقیق که در نشریه Nature Immunology منتشر شده، میتواند مسیر تازهای برای توسعه ایمنیدرمانیهای نوین سرطان و همچنین درمانهای احتمالی بیماریهای التهابی و عصبی فراهم کند.
چنگ چنگ (الک) ژانگ، استاد فیزیولوژی و عضو مرکز جامع سرطان هارولد سیمونز در این دانشگاه درباره یافتههای جدید گفت: سلولهای میلوئیدی نخستین گروهی از سلولهای ایمنی هستند که به تومورها جذب میشوند. اما این سلولها خیلی زود به جای مقابله با تومور، به حامی رشد آن تبدیل میشوند. مطالعه ما نشان میدهد گیرندههایی روی این سلولها توسط هورمونی تحریک میشوند که در نهایت باعث سرکوب سیستم ایمنی خواهد شد.
به گفته ژانگ درمانهای ایمنیدرمانی کنونی مانند مهارکنندههای نقاط وارسی ایمنی (immune checkpoint inhibitors) تنها برای حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد بیماران سرطانی اثربخشاند و این موضوع نشان میدهد سرطانها راههای متعددی برای فرار از حمله سیستم ایمنی در اختیار دارند.
شناسایی تعامل کلیدی LILRB۴ و هورمون SCG۲
چند سال پیش گروه تحقیقاتی ژانگ گیرنده بازدارندهای به نام LILRB۴ را در سلولهای میلوئیدی شناسایی کرد که فعالسازی آن مانع عملکرد ضدتوموری این سلولها میشد.
در ادامه تیم پژوهشی با غربالگری ژنومی به دنبال پروتئینهایی گشت که با این گیرنده در تعاملاند و موفق به شناسایی هورمونی به نام SCG۲ شد. تاکنون نقش این هورمون در سیستم ایمنی بهطور کامل مشخص نبود و گیرنده آن نیز ناشناخته باقی مانده بود. آزمایشهای آزمایشگاهی نشان داد SCG۲ با اتصال به LILRB۴ زنجیرهای از سیگنالهای درونسلولی را فعال میکند که در نهایت فعالیت ضدسرطانی سلولهای میلوئیدی را خاموش و توانایی آنها در جذب سلولهای T مبارزهکننده با سرطان را مهار میسازد.
در آزمایشهای حیوانی نیز موشهای مهندسیشده برای بیان گیرنده انسانی LILRB۴ پس از تزریق سلولهای سرطانی تولیدکننده SCG۲ به سرعت دچار رشد تومور شدند. اما درمان این موشها با آنتیبادی مسدودکننده LILRB۴ یا حذف مصنوعی هورمون SCG۲ در بدن رشد سرطان را بهطور قابلتوجهی کند کرد.
این یافتهها نشان میدهد تعامل بین LILRB۴ و SCG۲ یکی از راههای کلیدی فرار سلولهای سرطانی از کنترل ایمنی بدن است. از سوی دیگر از آنجا که این مکانیزم فعالیت سلولهای ایمنی میلوئیدی را خاموش میکند، افزایش مصنوعی SCG۲ میتواند رویکردی تازه برای درمان بیماریهای خودایمنی یا التهابی ناشی از فعالیت بیشازحد این سلولها باشد. پژوهشگران قصد دارند در مطالعات آینده هر دو مسیر درمانی تقویت یا مهار این تعامل را بررسی کنند.
این تحقیق با همکاری گروهی از محققان مرکز سرطان سیمونز و بخشهای داروسازی، بیوفیزیک، بهداشت عمومی و کودکان دانشگاه UT Southwestern انجام شد.
این کشف میتواند نقطه عطفی در توسعه نسل جدید ایمنیدرمانیهای سرطان باشد و در عین حال دریچهای تازه برای درمان بیماریهای التهابی و خودایمنی بگشاید.
انتهای پیام/
