آغاز چهلودومین جشنواره فیلم کوتاه تهران با پیام رئیسجمهور و حضور دانشآموزان
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ روز گذشته، بیستوهفتم مهرماه، چهلودومین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران با دبیری بهروز شعیبی در حالی آغاز شد که مراسم افتتاحیه به یاد ناصر تقوایی، فیلمساز برجسته و مولف سینمای ایران برگزار شد.
تقوایی که چند روز پیش درگذشت، با غیابش حضوری محسوس داشت؛ گویی جشنواره با احترام و سکوتی به یاد او آغاز شد. برخلاف برخی دورههای گذشته که افتتاحیهها رنگ و لعاب بیشتری داشت، امسال مراسم حال و هوایی ساده، آرام و بیهیاهو داشت.
بهروز شعیبی، دبیر جدید جشنواره که سابقه روزنامهنگاری و فیلمسازی دارد، در سخنان کوتاهش تاکید کرد تمرکز این دوره بر کیفیت آثار خواهد بود. او به نوعی وعده داد جشنوارهای «پرهیاهو اما صادق» در پیش است؛ گرچه آغاز کار بیشتر نشانه رویدادی حرفهای بود تا مراسمی نمایشی.
پیام رئیسجمهور و بازگشت جشنواره به ایرانمال
ارسال پیام از سوی رئیسجمهور «مسعود پزشکیان» به جشنواره از اتفاقات کمسابقه این دوره بود؛ چرا که برای نخستینبار در تاریخ جشنواره فیلم کوتاه، بالاترین مقام اجرایی کشور واکنشی رسمی نشان داد.
پیام رئیسجمهور به شرح زیر بود:
«جوانان عزیز، سینماگران خوشآتیهٔ این سرزمین! بدانید که همهٔ ما، چشمانداز فردای درخت پربار "ایران فرهنگی" و قدرت معنایی ایران را، امروز با همین برگهای سبز و اندیشههای جوان و ذوق و خلاقیت پویای شما ـ که یگانهاید ـ ترسیم میکنیم.
جشنوارهٔ بینالمللی فیلم کوتاه تهران ـ پرجوانترین جشنوارهٔ سینمایی کشور ـ پنجرهای است که افق امید و آیندهای وجدآفرین را برای ایران مینمایاند.
با افتخار، امروز، یکشنبه ۲۷ مهر ۱۴۰۴، جشنواره فیلم کوتاه تهران را افتتاح میکنیم.
مسعود پزشکیان، رئیسجمهور ایران.»
جشنواره امسال پس از چند سال وقفه بار دیگر به مجموعه عظیم ایرانمال بازگشت؛ مکانی که با وجود امکانات فنی و سالنهای مجهز، با انتقادهایی نیز همراه بود. بسیاری از خبرنگاران و فیلمسازان مسیر طولانی ایرانمال را از مرکز شهر یکی از مشکلات اصلی دانستند. برای رفع این مسئله، دبیرخانه جشنواره تعدادی ون و اتوبوس در مسیرهایی چون پایانه صادقیه، میدان ونک، میدان هفتحوض و هفتتیر در نظر گرفته و با تاکسیهای اینترنتی مانند تپسی نیز قرارداد تخفیف بسته است. با وجود این تمهیدات، فاصله فیزیکی محل برگزاری همچنان از موضوعات مطرح در گفتوگوهای روز نخست بود.
فضای جشنواره؛ شلوغی، دیدارها و جزئیات اجرایی
ایرانمال در روز نخست مملو از جمعیت بود؛ از فیلمسازان جوان و دانشجویان سینما تا خبرنگاران و عکاسان. ورودی مجموعه با برگ سبز بزرگی تزئین شده بود که نماد جشنواره امسال محسوب میشد و در گوشهوکنار سالنها تکرار شده بود.
ازدحام سالنها و گفتوگوهای پراکنده درباره فیلمها از همان صبح حالوهوایی پرتحرک به جشنواره داده بود.
در گوشهای از لابی، فیلمسازان درباره آثارشان صحبت میکردند و نام فیلمهایی چون «انار»، «میام دنبالت» و «مو» بیش از دیگران شنیده میشد. در بخش پذیرایی، غرفههایی برای چای، قهوه و آب در نظر گرفته شده بود و شرکتکنندگان با کارتهای مخصوصی که روزانه تا سقف پانصد هزار تومان شارژ میشد، میتوانستند از خدمات تغذیهای استفاده کنند. در مجموع، تمهیدات اجرایی نسبتا منظم بود اما کمبود علائم راهنما، فاصله زیاد سالنها و ازدحام در ورودی از نقاط ضعف روز نخست به شمار میرفت.
حضور دانشآموزان هنرستانی؛ نسلی تازه در راه
یکی از اتفاقات تازه این دوره، حضور گروهی از دانشآموزان هنرستانها در جشنواره بود. طبق برنامهریزی دبیرخانه، قرار است هر روز دو هنرستان از تهران به جشنواره بیایند تا از نزدیک با فضای فیلم کوتاه آشنا شوند. این اقدام، اگر تداوم یابد، میتواند پلی میان آموزش رسمی هنر و تجربه زنده سینما باشد؛ فرصتی برای جوانانی که شاید در آینده از دل همین جشنواره به چهرههای مطرح سینما بدل شوند.
جشنواره فیلم کوتاه تهران در چهار دهه فعالیت خود بستر ظهور بسیاری از چهرههای شاخص سینمای ایران مانند اصغر فرهادی، رضا میرکریمی، شهرام مکری، نیما جاویدی و آیدا پناهنده بوده است. از همین رو، حضور نوجوانان در این فضا نه فقط برنامهای جنبی، بلکه بخشی از سرمایهگذاری فرهنگی آینده به شمار میآید.
گفتوگو، دیدار و گلایه
فضای عمومی جشنواره بیش از هر چیز حالوهوای دیدار مجدد داشت. فیلمسازان و خبرنگاران پس از ماهها دوری، در کافهها و گوشههای لابی به گپوگفت مشغول بودند؛ صلهرحمی که بهنوعی روح غیررسمی روز نخست جشنواره بود. با این حال، در میان همین گفتوگوها انتقادهایی نیز شنیده میشد: از مسیر طولانی ایرانمال گرفته تا بینظمی در ورود به سالنها.
جمعبندی؛ شور حضور در برابر کاستیهای اجرا
روز نخست چهلودومین جشنواره فیلم کوتاه تهران نه شکوه وعدهدادهشده را داشت و نه سردی و رخوت سالهای رکود را. آنچه دیده میشد، تصویری میدانی از شور و جنبوجوش نسل جوان بود در کنار کاستیهای اجرایی و تدارکاتی. هرچند محل برگزاری، زمانبندی و نظم همچنان جای کار دارد اما حضور پررنگ فیلمسازان، دانشآموزان و اهالی رسانه نشانهای است از اینکه سینمای کوتاه هنوز زنده است و میتواند مرکز تپندهای برای آغاز گفتوگو، تجربه و امید باشد.
انتهای پیام/
